Historia rozwoju upraw pszenicy


Pszenica jest pożywieniem milionów ludzi, jest jednym z trzech podstwowych zbóż produkowanych na świecie (dwa pzostałe to kukurydza i jęczmień). Ryż jest drugim, co do wielkości produkowanym zbożem na świecie, jednak jego produkcja jest ograniczona tylko do zachodniej i wschodniej Azji.
Uprawa pszenicy rozpoczęto około 10000 lat temu, a jej pochodzenie sięga południowo-wschodniej Turcji. Genetycznie jest diploidalna, zawiera dwie pary chromosomów. W podobnym czasie została udomowiona pszenica Emmer (Triticum dicoccum).

W dalszym rozwoju genetycznym Emmer była naturalnym hybrydyzacją dwóch dzikich traw. - Triticum Urartu (ściśle związana z dzikim Einkorn (T. boeoticum) oraz gatunkami Aegilops). Obydwie były diploidami, co oznacza, że nowy gatunek pszenicy został tetraploidem, czyli posiadał cztery zestawy chromosomów pszenicy. Pszenica durum jest tetraploidem, wytworzonym w procesie naturalnej hybrydyzacji , która została wybrana przez rolników, dzięki wykazywaniu korzystnych cech  i łatwości zbiorów.

Chleb wytworzony z orkiszu i pszenicy stał się ulubionym gatunkiem pieczywa. Te dwa zboża były ponownie wynikiem naturalnej hybrydyzacji, pomiędzy pszenicą Emmer i dzikiej trawy Aegilops tauschii. Ta hybrydyzacja z tetraploidalnej do heksaploidalnej, przeszła w sześć zestawów chromosomów (czyli 42 chromosomy). Ten naturalny rozwój genetyczny, jest bardzo udany, ale trwał wiele lat. W dzisiejszych czasach biotechnologia bada sposoby i możliwości szybszej modyfikacji.  

Pszenica - kluczowe fakty