Historyczny rozwój buraka cukrowego

Hodowla buraka cukrowego rozpoczęła się w 1786 roku. Niemiecki chemik Achard poprzez badanie różnych buraków odkrył odmianę, która odpowiadała produkcji cukru. Z tej odmiany powstał przodek współczesnego buraka cukrowego. Historia buraków cukrowych wiąże się również z Polską ponieważ Achard w Konarach, na Dolnym Śląsku zbudował pierwszą cukrownię buraczaną.

Od tego czasu uprawa i hodowla buraków cukrowych ma rozpoczyna swoją ekspansję w Europie, Północnej Ameryce po Chiny i strefę subtropikalną. Plon korzeni wzrasta z 10 ton do niemalże 100 t/ha, przy wzroście zawartości cukru z 4% do ponad 20%.

Podstawowym celem hodowli stało się osiągnięcie odmiany o wysokim plonie cukru, odpornej na choroby grzybowe i wirusowe o zredukowanej do zera ilości pośpiechów w pierwszym roku uprawy. Istotne jest także osiąganie jak najmniejszych ilości strat przerobowych utrudniających ekstrakcję cukru.

Sacharoza jest produkowana przez większość roślin jako tymczasowe substancje zapasowe. Cukier ten gromadzi się jednak w największym stopniu u dwóch gatunków : burak cukrowy (Beta vulgaris) oraz trzcina cukrowa (Saccharum officianarum). Stanowią one źródło 90% światowej sprzedaży cukru. Sacharoza pochodząca z tych dwóch gatunków stanowi około 11% światowych zasobów żywności. Obecnie produkcja światowa cukru sięga 114 mln ton, z czego jedna trzecia pochodzi z buraków cukrowych, pozostała część z trzciny.

Burak cukrowy jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku rozwijają się liście i korzenie, które zbierane są z końcem roku. Jeżeli korzenie nie są zbierane w pierwszym roku wegetacji, wówczas zakwita w drugim roku.